Hier komt een (on)volledig verhaal over recreatief volleyballen.

Laat ik beginnen met te stellen dat ik van mezelf weet dat ik niet zo heel goed kan volleyballen, maar dat ik van tijd tot tijd bloedfanatiek kan zijn. Tijdens mijn jeugd heb ik competitie gespeeld bij Marathon en later bij V.V.S.'92, begonnen bij de aspitanten toen ik een jaar of 16 was en vervolgens jarenlang bij het laagste heren team gespeeld. Daarnaast heb ik vrijwel alles gedaan wat met volleybal te maken heeft; Ik ben officieel scheidsrechter geweest (jammer dat ze inmiddels de regels hebben veranderd), ik heb mijn (jeugd)trainer licentie ooit gehaald en heb jarenlang voornamelijk jeugdtrainingen gegeven. Er zijn perioden geweest dat ik 40 uur per week in de hal was voor de volleybal... 

Waarom begin ik eigenlijk over mezelf, en niet over het team ? Omdat het mijn blog is. En ik je wil vertellen over mijn volleybal-verleden...

Spelen in een team met "gasten" van begin twintig, met vitale senioren en alles wat daar tussenin zit, zoals oud-volleyballers, leuke recreanten, maar ook mensen met het balgevoel van een aardappel, of de techniek van een kleiduif brengt best uitdagingnen met zich mee.

Wat is het doel van een recreatief team. En misschien nog wel belangrijker, zijn alle team leden op de hoogte van dat doel. Willen ze nog beter worden, of gaat het alleen om de derde helft ? 

De afgelopen maanden heb ik gemerkt (en ook bij mijzelf) dat het soms best lastig is, als een teamgenoot  een fout maakt. Nee, eigenlijk kan het frustreren als een teamgenoot niet doet wat er wordt verwacht. Of wat ik verwacht van die persoon. 

Maar is dat dan wel eerlijk ? Kloppen onze verwachtingen wel ? Het is natuurlijk, maar misschien iets te kort door de bocht om een actie van een teamgenoot langs de meetlat van je eigen verwachting te leggen. Oftewel; te verwachten dat ieder teamlid precies op hetzelfde niveau presteerd en precies die beslissingen neemt die jijzelf ook neemt. 

Ja, het frustreert soms best als een teamlid een bal op zijn tenen laat vallen. Maar als we er eerlijk over zijn, is dat ons niet allemaal overkomen ? En deed jij dat dan expres ? Ik neem aan van niet. Soms schat je een bal verkeerd in, soms is een bal onvoorspelbaar, soms ben je afgeleid, en soms ben je gewoon te laat om nog actie te ondernemen of verwacht je dat een teamgenoot die bal zou pakken. Zo kan ik nog wel uren doorgaan met "smoesjes" en "excuses" bedenken. Maar ik denk dat dit niet zo veel toevoegd.

Stel je eens voor; De tegenpartij gaat serveren. En het enige dat ik denk is; "Deze bal ga ik expres niet pakken." Zou er iemand zo in het veld staan ?

Ik ben ervan overtuigd dat iedere speler de intentie heeft om de bal zo goed mogelijk te spelen. En ja daar heb ik denk ik een belangrijk punt beschreven, zo goed mogelijk.

Wat mogelijk is voor mij, is misschien niet mogelijk voor een ander. 

En nogmaals, soms vind ik dat ook vervelend. Maar laten we daar verder geen punt van gaan maken en uit blijven gaan van de juiste intenties... En zorgen dat we plezier houden in het spelen. Want volgens mij is dat het belangrijkste bij een recreatief team; Spelplezier.

En ja, soms gaan er dan dingen fout. Nou en ? Is dat ene punt dan zo belangrijk voor je ? 

Ik speel liever een hele avond op de top van mijn kunnen, zonder een punt te winnen, maar met leuke rally's als dat ik met 25-0 win, omdat ik toevallig in het "betere" team zit. (En daarbij moet ik wel toegeven dat ik een hekel aan verliezen heb, hoor.)

Ik heb diep respect voor de 75-jarige in het veld. Ik moet nog maar zien dat ik tegen de tijd dat ik 75 ben nog kan volleyballen. En laten we eerlijk zijn; het zou toch niet reeel zijn om van een 75-jarige te verwachten dat die een duik doet naar een bal ? Dat ik nou toevallig wel kan en ook regelmatig doe... (Je zou me een dag later eens moeten zien lopen...)

Maar datzelfde respect heb ik eigenlijk voor iedereen in het veld, dus ook voor de jongere spelers. Die onbevangenheid en dan gewoon door het hele veld stuiteren en zo veel mogelijk ballen spelen...

Waar ik wel een beetje moeite mee begin te krijgen (en dat is geheel mijn eigen probleem) is het gebrek aan techniek... Of misschien nog niet zozeer dat (lange balcontact, "vies" spelen, extreme netfouten), maar de nochelance bij het spelen. Soms lijkt het wel een tennis wedstrijd, en dat vind ik jammer. Maar dan moet ik er zelf dus ook aan denken dat iedereen op zijn eigen manier zijn best doet. En dat het bij mij ook regelmatig voorkomt dat ik een bal verdedig die gelijk over het net gaat... En misschien ben ik dan ook wel een beetje jaloers op de reflexxen van die persoon ;-)

Voor mij is het mooie van volleybal de complexiteit van het splen in de volgorde; Service of aanval  - Pass - Setup - Aanval. (Kan je overigens ook leuk in tweetallen doen.) Tijdens rally's lukt dat lang niet altijd, ...

En waarom volleybal jij ?